به نام حق

جلال الدین محمد بلخی (مولانا) یکی از بزرگترین متفکران و مفاخر جهان، به مرحله ای از تعالی و گستردگی شخصیت رسیده است، که به دشواری می توان دیگر بزرگان تاریخ ادب و فرهنگ بشری را در کنار وبا او سنجید.

او از یک سو متفکری بزرگ است و از سوی دیگر پاکباخته ای عظیم و شیدا . از یک سو پیچیده ترین قوانین هستی را به ساده ترین بیان تصویر می کند و از سویی دیگر هیچ قانون و نظمی را لایتغیر و ثابت نمی شمارد و برای هیچ سنتی در بینش جدالی خویش ابدیت قائل نیست.

مولانا روی بام زبان ایستاده است، نه محصور در زندان آن ،وی این اقتدار را دارد که روی دیوارهای زبان راه برود و سقوط نکند.

مولانا با عبور از روی این دیوار، ما را به عوالمی از خلاقیت هنری می برد که پیشتر از آن از چنین تجربه هنری و خلاقی در شعر بی بهره بوده ایم. (دکتر شفیعی کدکنی ،مقدمه غزلیات شمس تبریزی )

از همین رو است که گفته اند: مثنوی او، ساده ترین، پر مایه ترین و در عین حال متعالی ترین شعر عرفانی تمام تاریخ است و مخاطب را با خود "پله پله تا ملاقات خدا" می برد. (دکتر زرین کوب، پله پله تا ملاقات خدا ).

روحش پر فتوح و طریقت متعالیش روشنگر طریق رهروان راه حق باد.

فاطمه کوپا سه‌شنبه ۸ مهر ۱۴۰۴